Każdego dnia stykamy się z różnymi dokumentami potwierdzającymi zakupy. Dwa najpopularniejsze z nich to paragon i faktura. Choć oba służą do potwierdzenia transakcji, różnią się między sobą w wielu aspektach. Czym dokładnie są te dokumenty, jakie mają cechy charakterystyczne i w jakich sytuacjach należy się nimi posługiwać?
Paragon i faktura to podstawowe dowody księgowe, czyli dokumenty, które potwierdzają transakcje gospodarcze, czy to na linii firma-konsument, czy firma-firma. Jeśli prowadzisz działalność gospodarczą, musisz wiedzieć, kiedy wystawić paragon, a kiedy fakturę. Jako konsument warto byś wiedział, jak powinny być udokumentowane twoje zakupy.
Paragon to prosty dowód sprzedaży, zawierający podstawowe informacje o transakcji, takie jak data, cena i rodzaj towaru lub usługi. Faktura natomiast to bardziej złożony dokument, który oprócz tych informacji zawiera również dane sprzedawcy i nabywcy oraz szczegółowe informacje o podatku VAT. Wybór odpowiedniego dokumentu ma znaczenie nie tylko dla twojego biura księgowego, ale również dla Twoich klientów/kontrahentów oraz dla urzędu skarbowego.
Czym jest paragon i jakie są jego cechy?
Paragon to najprostszy i najczęściej spotykany dowód zakupu, który dokumentuje zapłatę za towary i usługi. Jest to dokument, który otrzymujemy przy niemal każdej transakcji w sklepie, restauracji czy punkcie usługowym. Paragon zawiera podstawowe informacje o zakupie, takie jak: data transakcji, rodzaj nabytego towaru lub usługi, cena i kwota podatku. Z punktu widzenia konsumenta to paragon jest wystarczającym dowodem zakupu dla większości codziennych transakcji.
Trzeba jednak pamiętać o tym, że jeśli konsument zażąda faktury VAT zamiast paragonu, przedsiębiorca ma obowiązek taki dokument wystawić.
Warto zauważyć także, że paragon nie służy do celów podatkowych dla firm. Oznacza to, że przedsiębiorca-nabywca nie może na jego podstawie odliczyć podatku VAT ani zaliczyć wydatku do kosztów prowadzenia działalności. Jest to istotna różnica w porównaniu z fakturą.
Paragon z NIP nabywcy
Wyjątkiem od tej sytuacji jest paragon z NIP. Przedsiębiorca ewidencjonujący sprzedaż przy zastosowaniu kasy fiskalnej może wystawić tzw. paragon z NIP dla innego przedsiębiorcy; jest to specjalny rodzaj paragonu z NIP nabywcy.
Jeżeli wartość transakcji nie przekracza 450 zł brutto lub równowartości 100 euro, taki paragon jest uznawany za fakturę uproszczoną i tym samym dla czynnego podatnika VAT stanowi podstawę zarówno do zaksięgowania kosztu, jak i odliczenia podatku VAT przez nabywcę, co wpływa na jego przychód.
W przypadku transakcji powyżej tych kwot paragon z NIP nabywcy nie może być traktowany jako faktura uproszczona, ale jest podstawą żądania wystawienia „zwykłej” faktury.
Faktura VAT – kiedy i jak wystawiać faktury
Faktura to bardziej złożony i formalny dokument niż paragon. Jest ona powszechnie stosowana w obrocie gospodarczym i ma większą wartość z punktu widzenia prawa oraz księgowości. Na fakturze znajduje się znacznie więcej informacji niż na paragonie, a szczegółowy zakres dokumentu regulują przepisy (art. 106e ust. 1 ustawy o VAT).
Oprócz daty i przedmiotu transakcji zawiera ona m.in. szczegółowe dane sprzedawcy i nabywcy, w tym numery NIP obu stron. Istotnym elementem dokumentu jest ujęcie na nim stawki podatku VAT oraz kwot brutto i netto, co umożliwia prawidłowe rozliczanie zobowiązania podatkowego. Rzetelnie wystawiona faktura, potwierdzająca rzeczywisty przebieg transakcji i zawierająca wszystkie niezbędne elementy, stanowi podstawę do zaksięgowania kosztu i daje możliwość odliczenia VAT przez nabywcę z tytułu nabycia towarów lub usług.
Można więc przyjąć, że przedsiębiorcy dokumentują swoją sprzedaż na dwa sposoby:
- albo paragonem
- albo fakturą
Ten pierwszy dokument wystawiany jest przede wszystkim osobom fizycznym, chyba że konsument poprosi o tradycyjną fakturę. Z kolei nabywca-przedsiębiorca może poprosić o tzw. paragon z NIP, który pod pewnymi warunkami staje się fakturą uproszczoną.
Drugi dokument – faktura VAT – funkcjonuje przede wszystkim w obrocie między przedsiębiorstwami. Jest podstawowym dokumentem potwierdzającym wykonanie usługi czy dostawę towarów i jako dowód księgowy stanowi podstawę rozliczenia podatku VAT oraz – jako koszt – podatku dochodowego.
Czy zastrzegłeś już swój PESEL? Nie? To pora nadrobić zaległości, bo PESEL trzeba chronić. Samo zastrzeganie to nic trudnego, wystarczy posiadać aplikację mObywatel 2.0.
Słyszałeś historie, że komuś skradziono tożsamość? Albo o tym, jak ktoś wpadł w finansowe tarapaty, bo nieznajomy wyłudził kredyt na cudze dane osobowe?
Dzięki usłudze „Zastrzeż PESEL” możesz chronić swoją tożsamość. Od 1 czerwca 2024 roku instytucje finansowe, czyli m.in. banki, będą musiały regularnie aktualizować swój rejestr i sprawdzać, czy PESEL klienta jest zastrzeżony.
Co daje zastrzeżenie numeru PESEL
Mechanizm działania usługi jest banalnie prosty. Gdy zastrzeżesz swój PESEL, nikt nie będzie się nim mógł posłużyć. Nawet Ty! Oczywiście, sytuacja taka jest w pełni odwracalna, a cofnięcie zastrzeżenia równie łatwe, jak uruchomienie usługi. Ale to ty decydujesz, kiedy i w jakiej sytuacji PESEL ma być „aktywny”.
Jeśli zastrzeżesz PESEL, nikt nie weźmie „na ciebie” kredytu czy pożyczki, ani nie otworzy rachunku w banku, nikt nie kupi abonamentu u operatora telekomunikacyjnego, a Twoje konto pozostanie bezpieczne.
Kto musi sprawdzić, czy PESEL jest zastrzeżony
Choć zastrzeganie było dostępne już kilka miesięcy temu, dopiero od 1 czerwca 2024 r. działają przepisy, które nakładają na niektóre podmioty obowiązek weryfikacji, czy numer PESEL jest zastrzeżony. Do tych organów zaliczają się między innymi:
- banki
- firmy pożyczkowe
- notariusze
- operatorzy telekomunikacyjni
To na nich przerzucony jest obowiązek i odpowiedzialność za aktualizowanie rejestrów oraz kontrolowanie, czy twoje dane są chronione.
Oznacza to, że w przypadku gdy zastrzegłeś PESEL, a pomimo tego na przykład bank zawarł umowę kredytową na twoje dane, to nie ty poniesiesz konsekwencje, a bank, który niewłaściwie zweryfikował numer ewidencyjny.
Jak zastrzec numer PESEL
Możesz to zrobić na dwa sposoby. O pierwszym tylko wspomnimy, bo jest bardziej „uciążliwy”, gdyż wiąże się z koniecznością wizyty w urzędzie gminy i złożeniem specjalnego wniosku.
Dużo szybszym rozwiązaniem jest rządowa aplikacja mObywatel 2.0. To bezpłatne narzędzie do zarządzania swoimi urzędowymi sprawami (np. logowaniem do Profilu Zaufanego). Samodzielne zastrzeżenie PESEL w mObywatel jest dziecinnie proste: wystarczy zalogować się do aplikacji i wybrać usługę „Zastrzeż PESEL”. Przesunięcie suwaka w prawo oznacza zastrzeżenie. Jak łatwo się domyślić, cofnięcie jest tak samo łatwe – wystarczy przesunąć przycisk w przeciwną stronę.
Teoretycznie zastrzeganie i cofanie dzieje się w czasie rzeczywistym, jednak w praktyce może wyglądać to nieco inaczej. Z niektórych komentarzy, jakie pojawiły się po wprowadzeniu usługi, wynika, że cofnięcie zastrzeżenia numeru PESEL jest widoczne w systemach dopiero po 24 godzinach. Zatem jeśli planujesz wizytę u notariusza (by podpisać jakąś umowę) albo załatwianie formalności w banku (by wziąć kredyt lub wypłacić gotówkę w placówce), lepiej odznacz usługę w mObywatel dzień wcześniej. Tylko pamiętaj, by ponownie zastrzec numer PESEL, gdy już załatwisz swoje bankowo-urzędowe sprawy. Nikt tego za ciebie nie zrobi.
Czy za każdym razem trzeba cofać zastrzeżenie?
Numer ewidencyjny PESEL wykorzystywany jest w wielu bardzo codziennych sytuacjach, na przykład podczas rejestracji w przychodni, w aptece przy realizacji recepty albo na poczcie odbierając paczkę.
Czy to oznacza, że do każdej takiej czynności potrzebne jest „uwolnienie” numeru PESEL? Absolutnie nie! Zastrzeżenie działa tylko w konkretnych zdarzeniach, przed konkretnymi podmiotami. Wizyta u lekarza, kupowanie biletu lotniczego czy głosowanie w wyborach – choć PESEL jest wymagany – nie wiążą się z zastrzeganiem numeru i jego odblokowywaniem.
Kradzież tożsamości to ogromny problem, ale dziś to ryzyko można zminimalizować i to w bardzo przystępny sposób. Wystarczy aplikacja mObywatel i jeden przycisk, by być lepiej chronionym. Lepiej zawczasu zastrzec swój numer pesel niż później borykać się z odkręcaniem nielegalnych umów, kredytów, pożyczek.
Prowadząc firmę, z pewnością natknąłeś się na pojęcie dowodu księgowego. Czym on jest i dlaczego odgrywa tak istotną rolę w prawidłowym rozliczaniu się z Urzędem Skarbowym? Dlaczego Twoje biuro rachunkowe nalega, by dokumenty, którymi się rozliczasz, spełniały określone wymogi formalne? Czy dokument i dowód księgowy to jest to samo?
Nie każdy dokument to dowód księgowy
Dowód księgowy to dokument stanowiący pisemne potwierdzenie dokonanej operacji gospodarczej. Jest niczym dowód w sprawie – poświadcza, że dana transakcja rzeczywiście miała miejsce.
Przybiera on różne formy; są to m.in. faktury, rachunki czy noty księgowe, czyli wszystko to, co potwierdza transakcję. Można więc przyjąć, że pojęcie dokumentu jest pojęciem szerszym. Tym bardziej że nawet ustawa o rachunkowości posługuje się pojęciem dowodu księgowego jako podstawy ujęcia w księgach rachunkowych określonej operacji gospodarczej (art. 20 ust. 2).
Innymi słowy – w toku całej transakcji pomiędzy stronami (np. firmą A i firmą B) mogą powstać różne dokumenty (np. protokoły, umowy, aneksy, projekty itd.), ale tylko część z nich będzie dowodem księgowym (np. faktura), co oznacza, że tylko część z nich podstawą zapisów w księgach rachunkowych.
Aby tak się stało, to oprócz samego faktu potwierdzenie operacji gospodarczej, dowód musi spełniać jeszcze określone wymogi formalne.
Wymogi formalne dla dowodu księgowego
Co sprawia, że jakiś dokument może być uznany za dowód księgowy a inny nie? Co decyduje o tym, że dowód jest wolny od wad i można go użyć w obrocie gospodarczym i w rozliczeniach księgowo-rachunkowych?
Aby dowód księgowy mógł zostać uznany za prawidłowy, musi spełniać szereg wymogów formalnych określonych w ustawie o rachunkowości. Zgodnie z prawem dowody księgowe powinny zawierać m.in.:
- Nazwę dokumentu i numer porządkowy np. faktura VAT A1/04/2024
- Datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą — także datę sporządzenia dowodu;
- Dane stron transakcji, w tym nazwy i adresy kontrahentów.
- Przedmiot operacji, czyli szczegółowe określenie, czego dotyczyła operacja gospodarcza np. sprzedaż drewna.
- Wartość operacji, w tym jednostkę miary (np. ilość).
- Podpisy osób odpowiedzialnych za transakcję.
Oprócz wymienionych dowód księgowy może zawierać jeszcze dodatkowe dane, np. numery NIP kontrahentów, informacje o sposobie płatności i terminie płatności czy o rachunku bankowym. Natomiast jeśli dowód księgowy jest w walucie obcej, powinien zawierać przeliczenie na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej.
By dokument miał walor dowodu, musi znaleźć się na nim również stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych, czyli tzw. dekretacja.
Dopiero taki dokument będzie stanowić podstawę do ujęcia operacji gospodarczej w księgach rachunkowych.
Funkcje dowodu księgowego
To nie jest tak, że wymogi ustawy wzięły się „z kaprysu ustawodawcy” – dowody księgowe pełnią w rachunkowości szereg fundamentalnych funkcji.
Po pierwsze (i to najważniejsze) – stanowią one dowód na to, że dana transakcja się odbyła. Jest to szczególnie istotne w przypadku kontroli skarbowej. Można powiedzieć, że są one odzwierciedleniem rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczej.
Po drugie – na podstawie dowodu księgowego dokonuje się odpowiednich zapisów księgowych. Te zaś są podstawą ewidencjonowania operacji gospodarczych.
Po trzecie – stanowią one cenne źródło danych dla Głównego Urzędu Statystycznego, który prowadzi na ich podstawie rachunki narodowe.
Warto pamiętać, że dowód nie musi być dokumentem zewnętrznym (dowody zewnętrzne obce — otrzymane od kontrahenta, dowody zewnętrzne własne — przekazywane kontrahentowi). Dowodem mogą być też dokumenty wewnętrzne, które odzwierciedlają operacje w jednostce (najlepszym przykładem jest lista płac).
Trudno przecenić znaczenie dowodów księgowych w rachunkowości. Stanowią one fundament prawidłowego prowadzenia ksiąg rachunkowych i stanowią dowód w przypadku kontroli podatkowej, skarbowej. Być może dla niektórych przedsiębiorców, niektórych firm forma dowodu ma drugorzędne znaczenie, bo przecież w biznesie liczy się sama transakcja. Jednak sposób dokumentowania transakcji, forma dokumentów, ba, nawet miejsce i sposób przechowywania dokumentów księgowych mają znaczenie. Warto o tym wszystkim pamiętać, bez względu na to, czy dotyczy to dużej spółki handlowej, czy właściciela małej firmy.
Stan prawny aktualny na kwiecień 2024 r.
W gąszczu przepisów i skomplikowanej terminologii łatwo się pogubić. I nie oszukujmy się – księgowość, rachunkowość to nie są proste tematy. Prowadząc firmę – czy to jednoosobową działalność gospodarczą, czy duże przedsiębiorstwo – nie masz czasu zastanawiać się nad formą prowadzenia ksiąg rachunkowych. Warto jednak wiedzieć, jakie są różnice między księgowością uproszczoną a księgowością pełną, co trzeba brać pod uwagę przy wyborze odpowiedniej formy. Dzięki tej wiedzy twoja komunikacja z biurem rachunkowym będzie dużo prostsza.
Czym różni się księgowość uproszczona od pełnej?
Główna różnica między jedną a drugą formą ewidencji tkwi w zakresie prowadzonych ksiąg i obowiązkach ewidencyjnych.
Księgowość uproszczona opiera się na prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów (KPiR). KPiR zawiera uproszczone zestawienia operacji gospodarczych, w oparciu o dowody księgowe takie jak faktury czy paragony. Obowiązki ewidencyjne są ograniczone m.in. w zakresie inwentaryzacji, bilansu rocznego i rachunku zysków i strat.
Natomiast pełna księgowość wymaga prowadzenia ksiąg rachunkowych. Księgi te obejmują m.in. dziennik, księgę główną, księgi pomocnicze oraz zestawienia obrotów i sald. Daje to bardziej szczegółowy obraz sytuacji finansowej firmy. Obowiązki ewidencyjne są dużo bardziej rozbudowane i obejmują m.in. sporządzanie inwentaryzacji, bilansu rocznego, rachunku zysków i strat czy sprawozdania z przepływów pieniężnych.
Można więc w pewnym uproszczeniu przyjąć, że księga przychodów i rozchodów (KPiR) w księgowości uproszczonej zapewnia mniej szczegółowy obraz sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Natomiast księgi rachunkowe w pełnej księgowości dają bardziej szczegółowy obraz sytuacji finansowej firmy.
Czy przedsiębiorca może swobodnie wybrać formę prowadzenia księgowości?
O tym, kiedy można stosować określoną formę, jak ewidencjonować przychody, jak rozliczać koszty mówi ustawa o rachunkowości i przepisy wykonawcze (rozporządzenia). Księgowość uproszczona dostępna jest przede wszystkim dla małych firm, których przychody w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyły określonych limitów (obecnie to 2 000 000 euro). Mogą ją prowadzić m.in. jednoosobowe działalności gospodarcze, spółki cywilne osób fizycznych, spółki partnerskie i spółki jawne.
Z kolei pełną księgowość muszą prowadzić wszystkie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne, spółki komandytowe i komandytowo-akcyjne. Oczywiście, do prowadzenia pełnej księgowości zobligowane są też te podmioty, które przekroczyły wspomniany wyżej limit.
Wybór formy jest więc pochodną indywidualnej sytuacji każdej firmy. Małe firmy (w szczególności JDG) częściej wybierają uproszczoną księgowość, ze względu na niższe koszty i mniejsze obowiązki ewidencyjne. Z kolei, gdy firma zaczyna się rozrastać i rozwijać, pojawiają się wyższe przychody. Im wyższe przychody firmy, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie ona zobowiązana do prowadzenia pełnej księgowości.
Księgowość pełna a uproszczona — czy jest się czego bać?
Każda z form ma wady i zalety. Księgowość pełna i uproszczona dają zupełnie inny obraz firmy, bardziej szczegółowy i bardziej uproszczony. Z drugiej strony, ich prowadzenie wymaga bardziej lub mnie specjalistycznej wiedzy rachunkowej. Księgowość uproszczoną można prowadzić samodzielnie, robi tak pewnie niejeden przedsiębiorca. Wymaga to rzecz jasna pewnej wiedzy fachowej, ale nie jest to niemożliwe.
Z pełną księgowością jest jednak inaczej, a do prowadzenia księgi głównej oraz ksiąg pomocniczych, ewidencji, bilansów itd. potrzebna jest specjalistyczna wiedza. Dlatego jednostki zobowiązane do stosowania pełnej księgowości zlecają to biurom rachunkowym.
Wybór odpowiedniej formy księgowości ma istotne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania firmy. Różnice między księgowością pełną a uproszczoną są zasadnicze. Księgowość uproszczona jest dobrym rozwiązaniem dla małych firm, które nie potrzebują szczegółowych informacji o swojej sytuacji finansowej. Natomiast pełna księgowość umożliwia bardziej szczegółowe zobrazowanie sytuacji firmy i pozwala na bardziej dogłębną analizę sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, co może mieć kluczowe znaczenie np. przy dużych kontraktach, ubieganiu się o dotacje czy kredyt.
Jeśli jesteś właścicielem firmy lub planujesz rozpocząć własną działalność gospodarczą, zetkniesz się, a prawdopodobnie już miałeś kontakt, z pojęciem REGON. Dlaczego numer REGON jest ważny i w jaki sposób wiąże się z Twoją firmą? Czy można nie posiadać numeru REGON?
Co to jest numer REGON i do czego służy?
REGON, czyli Rejestr Gospodarki Narodowej, to system identyfikacyjny stosowany w Polsce od lat 60 XX. wieku do rejestracji podmiotów gospodarczych. Numer REGON jest unikalnym numerem identyfikacyjnym nadawanym przez Główny Urząd Statystyczny (GUS) każdej jednostce gospodarczej działającej na terenie Polski i ma on niezwykle ważne znaczenie w systemie gospodarczym kraju.
Skąd wiadomo, ile firm działa w Polsce w branży np. rachunkowo-księgowej? Skąd wiadomo, ile firm działa w województwie łódzkim? Skąd wiadomo, jakiej wielkości firmy dominują w Polsce północnej, a jakie na południu kraju?
To wszystko dane statystyczne, których zbieranie jest możliwe dzięki numerowi REGON. Rejestr REGON (czyli wspomniany Rejestr Gospodarki Narodowej) daje zatem statystyczny obraz struktury krajowego rynku.
Komu jest nadawany numer REGON?
REGON nadawany jest przez GUS m.in. osobom fizycznym prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, osobom prawnym (np. spółkom kapitałowym) czy jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej.
Nadanie identyfikatora REGON jest obecnie dużo łatwiejszym procesem, niż to było lata temu. Kiedyś niezbędna była wizyta w oddziale GUS, dziś wniosek o wpis do rejestru REGON odbywa się z chwilą złożenia odpowiednich dokumentów rejestracyjnych przez podmiot gospodarczy – w zależności od formy prawnej – do CEIDG lub do KRS.
Wyjątek stanowią jedynie niektóre podmioty takie jak np. spółki kapitałowe w organizacji, uczelnie, partie polityczne, wspólnoty mieszkaniowe – w ich przypadku, aby uzyskać wpis do rejestru, potrzebny jest odpowiedni formularz – „Wniosek o wpis do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej”.
A czy składając wniosek, trzeba wiedzieć, z ilu cyfr składa się nr REGON? Nie, system „z automatu” przydzieli numer 9- lub 14-cyfrowy, zależy to bowiem od formy prawnej podmiotu czy miejsca działalności.
REGON — jakie informacje zawiera?
Jak już wspomnieliśmy, nr REGON służy głównie do celów statystycznych i identyfikacyjnych, ale jego zastosowania są szersze. Warto między innymi wspomnieć, że znając ten numer, można łatwo przeszukać bazę REGON i znaleźć w niej szczegółowe informacje o podmiocie gospodarczym, w tym np.:
Podstawowe dane o podmiocie: Nazwa, adres siedziby, forma prawna, rodzaj działalności według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD).
Status prawno-organizacyjny: Informacje o tym, czy podmiot jest aktywny, zawieszony czy zlikwidowany.
Struktura organizacyjna: W przypadku dużych przedsiębiorstw, numer REGON może ujawniać informacje o jednostkach organizacyjnych wchodzących w skład firmy.
Gdzie jest wykorzystywany numer REGON?
Numer REGON jest używany w wielu różnych systemach administracyjnych i bazach danych. Choć jego rola nie jest dziś tak znacząca jak jeszcze kilka, kilkanaście lat temu – w wielu przypadkach zastąpił go numer NIP, to jednak wciąż pozostaje istotną kwestią z punktu widzenia statystyki państwa czy obrotu gospodarczego.
Dzisiaj REGON wykorzystywany jest na przykład przez przedsiębiorców przy korzystaniu z rejestrów publicznych takich jak Krajowy Rejestr Sądowy (KRS) czy Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej (CEIDG).
Numer REGON używany jest także do identyfikacji podmiotów gospodarczych w transakcjach finansowych, co ułatwia realizację płatności i innych operacji bankowych.
Przedsiębiorcy dobrze wiedzą, że swój numer REGON trzeba podać także przy niektórych procedurach administracyjnych. Składanie wniosków, zawieranie umów z instytucjami publicznymi czy ubieganie się o różne licencje i zezwolenia wiąże się zwykle z obowiązkiem podania danych rejestrowych (KRS, NIP, REGON).
Wpis do rejestru REGON jest ważny!
Posiadanie numeru REGON jest obowiązkowe dla wszystkich podmiotów gospodarczych w Polsce; bez niego nie można legalnie prowadzić działalności gospodarczej. Numer REGON ułatwia identyfikację firmy, co jest niezbędne w kontaktach z urzędami, bankami, kontrahentami. Nie można zapomnieć o statystyce publicznej – nr ten umożliwia rzetelną sprawozdawczość, co z punktu widzenia państwa pozwala na rzetelne monitorowanie i analizowanie kondycji gospodarki.
